Dnia 16.09.2023 roku w Zespole Szkół Muzycznych im. Oskara Kolberga w Radomiu odbyło się wręczenie Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza. Miałem sposobność osobiście uczestniczyć w tym przedsięwzięciu. Wydarzenie to było zarówno częścią, jak i zwieńczeniem organizowanego przez Muzeum Witolda Gombrowicza we Wsoli oraz Miasto Radom festiwalu Opętani Literaturą 2023. Nominowanych zostało 5 autorów i ich debiuty: Wiktoria Bieżuńska i „Przechodząc przez próg zagwiżdżę”, Olga Górska i „Nie wszyscy pójdziemy do raju”, Urszula Honek i „Białe noce”, Sabina Jakubowska i „Akuszerki” oraz Jakub Nowak i „To przez ten wiatr”.
Każdy z nas choć raz słyszał o Wisławie Szymborskiej, wiemy, że jest laureatką Nagrody Nobla, większość z nas spotkała się z jej twórczością. Szymborska jest uznawana za jedną z najwybitniejszych polskich poetek, jest Patronką roku 2023. W tym roku przypada również 100. rocznica jej urodzin (02.07.1923r.) oraz 27. rocznica przyznania jej Literackiej Nagrody Nobla, dlatego powinniśmy dowiedzieć się o niej czegoś więcej.
Szymborska jest czwartym obywatelem Polski, któremu zostało przyznane zaszczytne wyróżnienie w dziedzinie literatury. O jego otrzymaniu dowiedziała się 3 października 1996 roku, odebrała je w Sztokholmie 9 grudnia tego samego roku. Uzasadnieniem przyznania Nobla polskiej poetce nie był żaden konkretny utwór, ale „poezja, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi wyjść na światło we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”.
Sylvia Plath była amerykańską pisarką i poetką lat 50. i 60. XX wieku. Urodziła się 27 października 1932 roku. Jej matka z pochodzenia była Austriaczką, a jej ojciec pochodził z Grabowa koło Poznania w Cesarstwie Niemieckim. Wiele osób zna tę autorkę z powieści „Szklany klosz”. Historia kobiety bardzo mnie poruszyła, dlatego postanowiłam ją przedstawić.
Sylvia od najmłodszych lat posiadała talent poetycki. Gdy miała 8 lat, opublikowała swój pierwszy wiersz, a w wieku 9 lat dostała od matki swój pierwszy dziennik. Dzienniki pisała do końca swojego życia. Chorowała na zaburzenia depresyjne i chorobę afektywną dwubiegunową. Kilkukrotnie przebywała w szpitalach psychiatrycznych. Uczęszczała do collegu dla kobiet Smith College, a po jego ukończeniu dostała odmowę przyjęcia na Harvard. To wydarzenie miało dla niej kluczowe znaczenie. Podjęła pierwszą próbę samobójczą. W „Szklanym kloszu” opisała właśnie ten okres jej życia. Po tej próbie samobójczej podjęła leczenie w szpitalu psychiatrycznym pod okiem dr Ruth Barnhouse.
Tłum zgromadzony na placu Obalonego Tronu wstrzymał oddech. Na szafot została wprowadzona drobna sylwetka kobieca, jej jasne włosy wymykały się spod białego, charakterystycznego dla epoki czepka. Niebieskie oczy były z lekka przygaszone, mimo wszystko zachowały swoją arystokratyczną dumę. Ich właścicielka należała przecież do świetnego rodu Jana Karola Chodkiewicza. Jakiś czas później ciało młodej damy wraz z odciętą głową spoczęło w przyklasztornym rowie obok innych ofiar rewolucyjnego terroru.
Co jednak polska szlachcianka robiła w ogarniętej jakobińskimi prześladowaniami Francji? Dlaczego nie zdecydowała się powrócić do ojczyzny, która za kilka lat utracić miała wolność? Oto opowieść o wypełnionych miłością i nienawiścią krótkich latach życia Rozalii Chodkiewiczównej, księżnej Lubomirskiej.
Lata życia bohaterki przypadają na czas rozkwitu rokoko – epoki, której celem była głównie rozrywka, zmysłowość i wyrafinowanie. Wiele badaczy przyjmuje okres rokoka jako końcową fazę baroku. Sporo jest jednak oponentów tej tezy. Owszem, te dwie epoki posiadają dużo cech wspólnych, mimo to, więcej je dzieli niż łączy. Rozalia była typowym wytworem czasów, w których żyła – kwiatem wyrosłym na kokieterii i porcelanie.
Strona 1 z 3
- start
- Poprzedni artykuł
- 1
- 2
- 3
- Następny artykuł
- koniec